Nie zawsze uzyskanie spadku jest korzystne, często dochodzi bowiem do sytuacji, gdy jedynym co pozostawia po sobie zmarły to niestety długi. Dość wspomnieć, w ramach przykładu, iż wierzyciel hipoteczny może skierować roszczenie przeciwko właścicielowi danej odziedziczonej nieruchomości i przeprowadzić postępowanie egzekucyjne (art. 74 ustawy o księgach wieczystych i hipotece). Aby uniknąć dziedziczenia długu, jako konieczne jawi się odrzucenie spadku w całości. Zapraszam do omówienia tematu – r. pr. Karol Tomasz Borkowski.
Przechodząc do sedna tematu, wskazać należy, iż oświadczenie o odrzuceniu spadku można złożyć/dokonać zarówno przed sądem jak i przed notariuszem. Pamiętać należy o sześciomiesięcznym terminie na złożenie oświadczenia w przedmiocie odrzucenia spadku, który biegnie od dnia, w którym osoba dowiedziała się o tytule swojego powołania do spadku (art. 1015 § 1 k.c.). Niestety takie działanie niesie ze sobą pewnie ryzyko – dług przejąć mogą wówczas kolejne osoby z ”kolejki dziedziczenia”, a więc np. dzieci. Aby tego uniknąć, należy przyjąć spadek z dobrodziejstwem inwentarza, nasza odpowiedzialność jest wówczas ograniczona jedynie do wartości spadku. Unikniemy w ten sposób konieczności spłaty długów spadkowych z naszego własnego majątku. Spadkobierca odpowiada więc za długi zmarłego tylko do wysokości wartości dóbr, jakie odziedziczył. Jeśli zaś spadkodawca nie zostawił żadnego majątku, a same długi, to w przypadku dobrodziejstwa inwentarza spadkobierca nie musi ich w ogóle spłacać.
Ewentualną alternatywą jest odrzucenie spadku także przez zstępnych osoby, która spadek odrzuciła (ci również powinni w tym przypadku złożyć stosowne oświadczenie przed sądem lub notariuszem). Zaznaczyć przy tym należy, iż jeżeli zstępny jest osobą małoletnią, to przedstawiciel ustawowy powinien złożyć oświadczenie o odrzuceniu spadku (w jego imieniu), wspomnieć należy, iż zazwyczaj są to rodzice lub jeden z nich (w zależności od władzy rodzicielskiej), rzadziej inny opiekun, czy kurator. Zwrócić tu należy uwagę na brzmienie art. 101 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który ustanawia obowiązek uzyskania zgody sądu opiekuńczego (po uprzednim złożeniu wniosku na piśmie do sądu opiekuńczego właściwego dla miejsca pobytu małoletniego)- rodzice nie mogą bez owego zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności w imieniu małoletniego.
Co do zasady cała procedura nie jest wbrew pozorom skomplikowana. Każda sytuacja powinna być jednak oceniana indywidualnie- warto skonsultować się także i w tego typu sprawach z radcą prawnym.
Zapraszamy do zapoznania się z innymi publikacjami Kancelarii na naszym blogu:
https://kancelariasamoszuk.pl/pl/aktualnosci/
r. pr. Karol Tomasz Borkowski
